De Ark: een gemeenschap van hoop

Een grenzeloos hart

Zoals een moeder haar enig kind
met haar eigen leven beschermen zal:
zo dient men voor alle wezens
een grenzeloos hart te cultiveren.

Boeddha

(www.barmhartigheid.nl)

 

De gevangenen bezoeken: getuigenis van een tralietrotter

Damiaan en het jaar van de Barmhartigheid

Op 11 april 2015 heeft paus Franciscus het Jaar van de Barmhartigheid afgekondigd. Het begon op 8 december 2015 en zal eindigen op 20 november 2016. De paus vraagt de christenen de zeven werken van barmhartigheid concreet te beleven: de hongerige spijzen, de dorstige laven, de naakte kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken verzorgen, de gevangenen bezoeken en de doden begraven. Zij verwijzen naar de bekende toespraak van Jezus over het laatste oordeel in Mt 25, 35-36. De doden begraven, verwijzend naar het boek Tobit 1,17, werd door paus Innocentius in 1207 als het zevende werk toegevoegd.

Een voorbeeld

Als wij het leven van pater Damiaan op deze evangelieteksten leggen, is hij hét voorbeeld dat ons kan inspireren om die evangelische boodschap daadwerkelijk te beleven. Zijn missionariswerk op Molokaï illustreert dat. Gedurende zestien jaar heeft Damiaan er voor gezorgd dat zijn melaatsen voldoende voedsel hadden. Dokter Arthur Mouritz, die tijdens de jaren 1880 als arts werkzaam was op Molokaï, schrijft dat toen de stoomboot Molokaï met vracht en veertig passagiers aanmeerde bij Kalaupapa, “residerend priester pater Damiaan en verantwoordelijke opzichter Ambrose Hutchinson hadden gezorgd voor dampende hete koffie en warm eten voor alle nieuwkomers”.

Copyright Damiaan Vandaag

Inspiratie

Hij hield zich nooit op een afstand en bezocht alle melaatsen alsof het zijn kinderen waren. Zij waren altijd welkom, overdag en ’s nachts. In een brief aan zijn ouders schrijft hij: “Mijn gewone bezigheid bestaat uit het bezoeken en bedienen van de zieken. Ik ga op bezoek bij zieken van wie de helft katholiek is. In elke hut waar ik binnenkom, begin ik met het aanbod hun biecht te horen. Zij die deze geestelijke hulp weigeren krijgen daarom evengoed hulp op tijdelijk gebied. Die wordt aan allen zonder onderscheid gegeven. Onze zusters zenden mij vele kleren om aan de zieken uit te delen. Bijna elke dag heb ik een begrafenis. Voor de arme doden maak ik zelf een kist. Lieve ouders, ik vind mijn grootste geluk de Heer te dienen in zijn arme en zieke kinderen die door de andere mensen verlaten zijn. Ik doe wat ik kan om hen mee te nemen op weg naar de hemel”. Damiaan kan ook ons inspireren om van het Jaar van de Barmhartigheid een jubeljaar te maken. “Het kleinste wordt groot als je het met liefde doet”(Pater Damiaan).

Damiaan inspireert Dirk Vannetelbosch

Dirk Vannetelbosch is een bijzonder man die werd wat hij is: priester van God en herder voor mensen. Ooit werd hij als dienstplichtige geweigerd omdat hij stotterde. Voor Dirk begon alles bij Pater Damiaan, zo geeft hij zelf aan.

Ik was 12 jaar en fan van Pater Damiaan. Daar moet de liefde voor het vak, de roeping, geboren zijn. Ik vroeg aan mijn toenmalige leraar of je Latijn moest kennen om priester te worden, want ik was en ben nog altijd niet de intelligentste! Zes jaar na mijn kennismaking met de verhalen van Pater Damiaan – ik was net 18 jaar – wilde ik zelf priester worden. Ik maakte kennis met het seminarie in Leuven maar ik durfde het thuis nog niet te vertellen. Daarom begon ik andere studies en vervolgens ging ik werken in een bank.

Copyright Jan Aelberts

Dankzij Brusselse vrienden kwam hij in contact met het CPRL, waar mannen, met late antwoorden, of roepingen, konden studeren voor priester. In alle stilte ging hij er studeren. Hij wilde zeker zijn dat het geen bevlieging was. Dirk hield vol en werd pastoor. Hij deed zijn stage in het Sint-Jansziekenhuis in Brussel, omdat hij dacht dat hij toch nooit voor een volle kerk zou kunnen preken. Via een mislukte benoeming in Ukkel (waar hij onder een diaken stond, die zelf tijdens de dag de ziekenzalving gaf en Dirk enkel nodig had voor de wachtdienst tijdens de nacht, en waar hij nogmaals met zijn neus op de feiten gedrukt werd omdat een stotteraar niet voltijds betaald kon worden in een ziekenhuis), belandde hij in Laken. Uiteindelijk kwam hij niet veel later in de Sint-Pieterskerk in Jette terecht. Het was voor Dirk opnieuw een moeilijk begin maar hij gaf niet op.

Als stotteraar is het altijd moeilijk om contacten te leggen. En je kan je inbeelden dat examens of voorstellingen, waar je je moet bewijzen, vele slapeloze nachten en stress tot gevolg hebben. Ook de vreemde talen in Brussel zijn voor stotteraars enorme uitdagingen. Maar eens je deze obstakels hebt overwonnen, gaan er vele deuren open. Dat was ook zo in de tijd van Damiaan. Met zijn Tremeloos accent zou hij ook niet ver gekomen zijn.

Intussen is Dirk al twaalf jaar pastoor in Jette en zit zijn kerk stampvol. Jong en oud komen er samen. Talrijke vrijwilligers helpen mee. Als herder is Dirk blij om zo samen gemeenschap te vormen en kerk te zijn.

Met dank aan Dirk Vannetelbosch en Jan Aelberts 

Bron: Het Laatste Nieuws, 24 februari 2016 en Dirk Vannetelbosch

Copyright foto: Jan Aelberts